M JAK MORDERSTWO
DIAL M FOR MURDER
Hitchcockowska kontemplacja zbrodni doskonałej. Tony Wendice (Ray Milland) zleca zabójstwo niewiernej żony (Grace Kelly). Plan bierze w łeb, gdy kobieta zabija napastnika w samoobronie. Jej kochanek i detektyw muszą rozwikłać intrygę, nim będzie za późno. Film powstał w wersjach 2D oraz 3D.
Czy istnieje zbrodnia doskonała? Alfred Hitchcock dopytywał o tę kwestię z ekranu wielokrotnie – od filmu SZNUR do NIEZNAJOMI Z POCIĄGU. Również w tym przypadku spogląda na mit zbrodni doskonałej, demaskując przed widzem czynnik nieprzeniknionego losu. Oto Tony Wendice – jeden z nielicznych ekranowych złoczyńców scalających niegodziwość z charyzmą i elegancją godną brytyjskiego lorda – planuje zabójstwo swej bogatej, niewiernej żony. Szantażuje on dawnego znajomego ze studiów, aby pod osłoną nocy zakradł się do jego mieszkania i zamordował panią Wendice. Mężczyzna ma czekać, aż ofiara wyjdzie z sypialni odebrać telefon. Opracowany w najmniejszym szczególe plan zakłada, że kobietę obudzi sam Tony, który zadzwoni do żony z baru, zapewniając sobie alibi. Czy coś może stanąć na przeszkodzie morderstwa idealnego? Filigranowa blondynka skrywa znacznie więcej siły, niż mogłoby się zdawać i we własnej obronie pozbawia napastnika życia, przyciągając uwagę podejrzliwych detektywów.
Film zapoczątkował współpracę Hitchcocka z jego idealną blondynką, przyszłą księżną Monako Grace Kelly, której pełna namiętności oraz werwy kobiecość wraz z biegiem fabuły zostaje złamana przez patriarchalny system. Ów proces umiejętnie oddaje zmiana kostiumów, tożsama z pogarszającą się kondycją psychiczną bohaterki: od czerwonej, koronkowej sukni w pierwszych scenach dzieła do minimalistycznego, szarego kompletu noszonego po traumatycznej napaści. Gwiazdorską obsadę dopełniają Ray Milland (laureat Oscara za rolę w dramacie STRACONY WEEKEND), grający przed laty w hitchcockowskim SABOTAŻU Robert Cummings oraz John Williams jako bystry detektyw Hubbart. Warto dodać, że trzymające w napięciu dzieło powstało w wersjach 2D oraz 3D.
Klimat adaptacji sztuki Fredericka Knotta budują świetnie rozpisane postacie, błyskotliwe dialogi i subtelne, lecz niepokojące dźwięki muzyki Dimitriego Tiomkina. Klaustrofobiczną atmosferę podsyca ograniczenie miejsca akcji w zasadzie do jednego mieszkania, co angielski reżyser powtórzy przy okazji wojerystycznego OKNA NA PODWÓRZE (1954). Nie mylcie tytułu z M JAK MIŁOŚĆ, choć – jak to bywa u Hitchcocka – zbrodnia i śmierć idą w parze z perypetiami miłosnego trójkąta. Pierwsze skrzypce grają freudowskie popędy: Eros i Tanatos.
Paula Apanowicz
