NAZWIJ TO SNEM
RATCATCHER
Dwunastoletni chłopiec mieszkający na pogrążonym w ruinie szkockim osiedlu dopuszcza się przypadkowej zbrodni. Chcąc zagłuszyć wyrzuty sumienia, błąka się po okolicy, a granica pomiędzy tym, co prawdziwe, a tym, co urojone, zaczyna się zacierać.
Glasgow, rok 1973. Szkocja zmaga się z ogólnokrajowym strajkiem ładowaczy nieczystości, w związku z czym i tak już pogrążone w biedzie osiedla grzęzną w jeszcze większym kryzysie, symbolizowanym przez piętrzące się góry śmieci w czarnych workach i biegające wśród nich szczury. Na jednym z takich zubożałych blokowisk gnieździ się dwunastoletni James (naturszczyk William Eadie), który – wepchnąwszy kolegę do płynącego w pobliżu brudnego kanału – nieumyślnie powoduje śmierć rówieśnika. Nie mówiąc nikomu, co się stało, chłopiec szwenda się po zrujnowanej okolicy.
Choć na pierwszy rzut oka jego życie toczy się jak gdyby nigdy nic, w istocie wszystko ulega przeobrażeniu. Wyrzuty sumienia sprawiają, że młodzian pragnie uciec, ale nie ma dokąd pójść. Jest w pułapce, jak te gryzonie. Szansą na zmianę – dla Jamesa i całej jego rodziny – są budowane gdzieś nieopodal nowe mieszkania, otoczone ciągnącymi się aż po horyzont polami i skąpane w złotym słońcu. A może to tylko sen?
W najwcześniejszym w karierze filmie pełnometrażowym reżyserka Lynne Ramsay, uhonorowana nagrodą BAFTA dla najlepiej rokującej debiutantki, zderza ze sobą realizm społeczny spod znaku dawnych brytyjskich mistrzów – od Kena Loacha po Mike’a Leigh – z surrealizmem i liryzmem. To, co namacalne, miesza się tu z tym, co oniryczne, a granica między tymi dwoma porządkami zaciera się wraz z każdą kolejną sceną. Rekonstruując brutalną rzeczywistość lat siedemdziesiątych XX wieku oraz towarzyszące jej nastroje, autorka tworzy dzieło inicjacyjne, które na zawsze zapisało się w historii kina.
Rafał Glapiak
Po seansie spotkanie z reżyserką Lynne Ramsay i montażystką Luccią Zuchcetii.
